Eerst was het toeval, toen opmerkelijk en na zoveel momenten begon ik mij toch af te vragen: zit er een patroon in? Het startte met het verlies van mij fietssleutel niet zo lang geleden. Er volgde nog tal van incidenten die er op wezen dat ik iets van doen heb met verlies, sleutels, open stellen, identiteit. Eerst de fietssleutel. Die was verloren en weer gevonden. Kort daarna was ik enkele malen in de veronderstelling dat ik de fietssleutel bij aankomst op het station naar huis weer niet kon vinden. Waar was die nu.... ik wist toch zeker dat.... en na goed zoeken vond ik hem wel. Maar toch. Iedere keer weer dat opschrikken. Van de week had ik de voordeur opengelaten. Dat wil zeggen: ik had de voordeur de hele nacht open laten staan. Ik was na het doorluchten van het huis op de warme zomeravond vergeten hem weer dicht te doen. Ik kwam er achter toe ik de volgende dag weg wilde gaan. Weer een dag later had ik de auto niet op slot gedaan. Met sleutel in het slot stond die klaar om er zo mee weg te rijden.
Ben ik zo nonchalant aan het worden of vergeetachtig? Vlak voor mijn vakantie stapte ik uit de trein op Schiphol die vlot moest derangeren. Ik was snel uitgestapt en stopte mijn mobiel in de kontzak van mijn broek. Bij het uitchecken kwam ik erachter dat ik mijn NS-kaart, mijn pinpas en mijn rijbewijs kwijt was. Die moesten uit mijn mobiel zijn gevallen toen ik opstond..... Binnen een half uur had ik met medewerking van het NS-treinpersoneel mijn spullen weer terug. Maar heel even, heel even, was ik niet van die wereld op Schiphol Plaza: geen geld, geen identiteit, geen recht. Ik koos voor deze vakantie een aantal boeken uit die ik simultaan lees. Simultaan lezen is een creative techniek waarbij je meerder boeken tegelijkertijd leest, op een zeker moment zie je associatieve verbanden die je kunnen verassen. Ik lees de volgende boeken:
De levenden en de doden in Winsford, Hakan Nesser (thriller)
Handboek non-duale coaching en therapie, Alexander Zollner (levensbeschouwing)
Rivieren komen nooit terug, Joke Hermsen (roman)
De mens in opstand, Albert Camus (filosofie)
Leven en laten leven, Hendrik Groen (roman, voorlezen)
Bij de keuze van deze boeken kon ik niet vermoeden wat ik nu als patroon zie: de hoofdpersonen of het hoofdonderwerp gaat over de mens die moet kiezen en de gevolgen van die keuzes doorleeft. De hoofdpersonen in de verhalen zijn van mijn leeftijd - ik ben net 55 jaar geworden - en nemen een beslissing om op hun leven terug te kijken. Hun terugblik op leven en werk en hun angsten en dromen voor de toekomst neemt mij als lezer mee in hun bevinden in het heden. De verhalen die zij verbeelden over verleden en toekomst zegt alles over hun in hun huidige situatie. Niet het verhaal als feitelijk relaas, maar de keuze van het verhaal en de emotie die er nu bij gevoeld wordt telt. Dit inzicht in de waarde van de verhalen die we nu hebben, is relevant voor het onderzoek dat loopt met AgileOnThefly. Ik worstel al even met de vraag hoe het methodisch te verantwoorden is dat we verhalen ophalen bij mensen om het duiden hoe het nu is te werken in een agile tijdperk, terwijl die verhalen in het verleden plaatsvonden (soms jaren geleden) en de mensen dei verhalen ongetwijfeld ook nog eens een filteren en kleuren. Ik voel de behoefte verder op zoek naar wat epistemologisch onderzoek over de waarde van verhalen te vertellen heeft. De boeken gaan ook over opstaan en je stem te laten horen dan wel hier en nu te aanvaarden. In opstand komen is een impuls die aan de zelfde bron ligt als de flow van het moment waarin buik (emotie) en hoofd (ratio) samenvalt met het hart (bewustzijn). Ik moet denken aan de jonge vrouw in het vliegtuig die laatst voorkwam dat een vliegtuig vertrok vanuit Zweden om een Syrische vluchteling terug te sturen naar Syrie. Ik moet denken aan Ocker die een zwaar getatoeerde beul van een kerel te verstaan gaf dat het niet gepast is je etensafval op straat te gooien. Ik moet denken aan mijn eigen lafheid van al die keren om vooral niets te zeggen en ik moet denken aan die keren dat ik wel gezegd heb wat er gezegd moest worden en de relatie die daarmee versterkt zijn of juist verbroken. Zeggen wat nu jouw diepste waarheid is, is geen comfortabel pad.
Het zoeken naar patronen in een zelfonderzoek is niet aangenaam, wel betekenisvol en nuttig om verder te kunnen. Is mijn leven en werkzaam leven een fietsroute met een gebaand pad naar het voorbestemde knooppunt? Hoe kan ik daar van afwijken en betekenis aan "opnieuw beginnen"? Het is nu hier niet de plaats daar te veel over uit te weiden, want (mooi citaat van de week gehoord) "zelfonderzoek is als masturberen: doe het vooral alleen". AgileOnTheFly is gestart als impuls in een moment na een lange wandeling, kauwend op een zinnetje van Martin, de vraag van Agnes en Marietta en nadenkend over wat ik zou willen....boek, creativiteit, agile, event, mens..... Nu even over de helft van het jaar AgileOnTheFly zit er verhaal, tekening en straks muziek, film en toneel in. Ik vind het nog steeds even spannend hoe het jaar zich verder gaat ontvouwen en kan niet anders zeggen dan dat ik heel en dan wel heel erg blij ben met het gezelschap met wie ik dit onderzoek mag uitvoeren en uitvinden. Dank jullie wel Ineke, Annemarie, Guido, Martin, Freek, Hans, Ocker, Jet, Hanne-Esther, Jacqueline, Agnes en Marietta. Oh, sing of summer and a sunset
And sing for us, so that we may remember
The day writes the words right across the sky
They all go all the way up to the top of the night
Kate Bush
Recente blogposts Alles weergeven Tell everyone that there's hope in your