Het is gek hoe ogenschijnlijk kleine gebeurtenissen effect kunnen hebben. Je wist misschien wel dat het eraan zat te komen en toch verrast het jou en verrast het effect op je jezelf. Afgelopen weekend kwamen Roos en Jalmar bij ons langs. Nadat we al een tijdje hadden gekeuveld en bij gekletst hebben komt er een klein vierkant pakje op tafel. Inge pakt het uit en in pakje zit een Nijntje boekje Opa en Oma Pluis. In de binnenkant aan de kaft de eerste scans van het kleinkind dat straks in juni geboren beloofd te worden.
De vreugde en blijdschap is er en ik betrap mijzelf erop dat ik een vergelijkbare twinkeling ervaar als toen ik hoorde dat ik vader zou worden. Al gauw dwalen mijn gedachten weg en verbeeld ik mij hoe de toekomst er uit gaat zien. Ik had al eerder gefantaseerd over hoe mooi het zou zijn om met een kleinkind te zijn, op de fiets naar een speeltuin, naar buiten of binnen met blokken, poppen of knutselen. En niet te vergeten hoe fijn het is om voor te lezen of verhalen te vertellen.
Terwijl het boekje Opa en Oma Pluis van hand tot hand gaat, denk ik er ineens over om 4 dagen in de week te gaan werken. Ik overweeg om toch maar voor die aangepaste auto te gaan sparen, zodat Inge mee kan om ons toekomstig kleinkind op te halen. En misschien toch maar die cursus verhalen vertellen aan kinderen volgen….Ineens is het perspectief een slag gedraaid op diezelfde toekomst en maak ik andere plannen en krijg ik energie om te ondernemen.
Ik zie Inge met Roos overleggen over geboortelappen en truien om te breien. Ik praat met Jalmar tijdens het koken over de onzekerheid van vaderschap en opvoeden en beken dat mijn les was dat in het kiezen ik altijd fout en goed tegelijkertijd deed. Ik deel dat ik tijdens de zwangerschap mijn kinderen in mijn verbeelding naar het voetbalveld meenam. En dat het al gauw duidelijk was dat hij en Vreni daar geen zin in hadden. Wat kon ik doen? Aansporen en aanmoedigen om toch te gaan voetballen of aan te sluiten en volgen wat er kwam. Ik koos voor het laatste, ik sloot aan en er volgde activiteiten als Iers Dansen en boogschieten. Was ik met dat aansluiten nu goed of fout bezig? Moest ik niet meer aansturen? Is er een Ronaldo :-) niet tot wasdom gekomen omdat ik niet meer druk uitoefende?
Op andere momenten stuurde ik wel. Zoals wanneer meegeholpen moest worden in het huishouden en één keer in de week koken. Op zaterdagavond - toen ze 13 en 14 jaar oud waren - kregen zij ook al een glaasje rode wijn bij het eten. Was dat nu wel een goede keuze?! Het moet gezegd worden dat ze beiden nu matige drinkers zijn en roken is er gewoon nooit van gekomen. Misschien hadden we wel stom geluk met onze kinderen? Ik ben in ieder geval stik gelukkig met ze! Ik voel bescheidenheid als het gaat om de bewust geplande impact die ik als ouder heb gehad. Pas achteraf zie je de effecten in wat je doet, zoals de hang naar samen zijn, het goed willen hebben samen en zorgen voor een ander. Ik zie nu in wat zij meegenomen hebben en daar ook weer hun eigen invulling aan hebben gegeven, Twee mooie mensen die beiden getrouwd zijn met mooie mensen. En nu is daar dan de aanstaande geboorte van het kleinkind.
Toen de conceptie - het idee - van AgileOnTheFly plaatsvond, was er op 2 januari eigenlijk nog niet zoveel meer dan een website en een eerste blurr. 10 weken later was er een eerste scan van wat het zou kunnen gaan worden we hadden verwachtingen en dromen. Van de start met 20 mensen is er een harde kern van 8 personen overgebleven. Het is wonderlijk hoe wij ons aan elkaar hebben weten te verbinden in creativiteit, nieuwsgierigheid en aandacht. Het is ontroerend mooi omdat het samen opbouwen van zo’n creatie als AgileOnTheFly zo vluchtig en kwetsbaar is. Er is niet veel nodig om dit samenklonteren van energie te beëindigen en toch gaat het door.
Zie wat ervan gekomen is! We hebben straks een mooi event waar zo veel mensen samen komen en plezier beleven. Wie weet doen we 21 januari zelfs een reprise. Is het de energie die wij samen uitstralen die ons bindt en anderen aantrekt? De aantrekkingskracht van onze creatie is voelbaar en geeft kracht om vol te houden.
Achteraf is alles simpel. De simpelheid van alles is spelen. Jezelf en anderen niet te serieus nemen en ondertussen heel serieus bezig zijn met de activiteiten die je samen construeert. Zoals kinderen in een zandbak of met lego opgaan in de constructie van een verhaal. Zo kon het gebeuren dat het meest verbindende gevoel van onze groep AgileOntheFly ontstond tijdens een dansje. Het was maar een idee, een gek idee misschien, opgedaan tijdens het bezoek aan het concert van David Byrne. Het ziet er nog niet helemaal goed uit en we zijn nog aan het uitvinden wat we ermee precies mee kunnen doen.
We spelen. We hebben plezier. We dagen ons zelf uit. We leren. We leven.
Like Humans do.
Wiggle while you work Anybody can The rain is pourin in on a woman and a man