Dit is de laatste wlog van 2013. En voorlopig ook de laatste wlog die ik met de regelmaat van van een wlog per week schrijf. Zo’n 9 maanden heb ik iedere week een ervaring omgezet in een wlog om een beeld bij ‘proyYESmanagement' te ontwikkelen. Deze periode was leerzaam en leuk. In deze laatste wlog schrijf ik over de ervaring met presence en absence en de betekenis van de wlogs voor het vervolg met proYESmanagement.
Afgelopen week volgde ik de training ‘ Collaborative Academy’, een training over de wijze waarop een ASE wordt ingericht bij Capgemini Consulting, ASE staat voor Accelerated Solutions Environment. Het is een krachtig instrument waar organisaties gebruik van maken om hun complexe vraagstukken in co-creatie aan te gaan in het vertrouwen dat de oplossing al in hen aanwezig. Een snelkookpan met ervaren facilitators en crew om er voor te zorgen dat en groep van 10 – 40 mensen tot betekenisvolle actie komen, gericht op een gedeelde toekomst. Belangrijke inspiratie voor het ontwerp van events, wordt ontleend aan het werk over modelling language van Matt en Gail Taylor.
Ik had een geweldige week tijdens de training, waarin ik niet alleen ervoer dat een ASE een krachtig interventie instrument is om organisaties verder te helpen naar een verbeelde toekomst. Ook de groepsdynamiek als deelnemer en als facilitator heb ik kunnen ervaren.
Om presence te verduidelijken, werd mij bij start gevraagd terug te gaan naar een herinnering waarin ik impact had. Samen met mijn mede cursisten verhaalden wij over een moment in ons leven waarin we betekenisvol waren. De verhalen lieten zien dat momenten van serieuze impact ertoe doen in het leven van mensen die in het moment aanwezig waren. Er was echte verbinding met de ander.
Presence is een begrip dat Peter Senge en Otto Scharmer hebben uitgewerkt. Zij maken duidelijk dat er zoveel meer mogelijk is als we luisteren met ons hart in plaats met ons hoofd. Als we even niet proberen het verhaal van de ander in ons mentale plaatje te vangen. Downloaden heet dat dan. Luisteren met het hart is makkelijk als je de brug weet te slaan en open weet te staan voor het begrijpen van het verhaal van de ander. Wat zegt de ander nu echt vanuit emoties en betrokkenheid en defensieve opstelling achterweg te laten.
De ASE - en zo ook de training Collobarotive Academy - is er op gericht om ‘te laten gebeuren’ door activiteiten zo te plannen dat er ook daadwerkelijk een shift kan plaatsvinden. Dat mensen elkaars beelden bevragen en verder komen met een totaal nieuw gedeeld beeld.
Er gebeurde veel met de groep, in de wijze waarop de diversiteit aan ideeën , belangen en verwachtingen samen smolten tot een nieuw creatief product van menselijk vermogen. En de shift gebeurde op dag drie om 09.00 uur bij de start. De training liet vergelijkbaar een ASE ervaren wat er gebeurt als de ego’s en de eigen wijsheden blokkeren en het tijd wordt voor ‘ something completely different’. En zo gebeurde het dat na de derde dag 11.00 het proces anders verliep en we aan het eind terug konden zien op een wondermooie afsluiting van de training. Impact was gemaakt. Presence was daar.
Afgelopen dinsdag had ik een tussentijdse evaluatie met mijn theatergoepje. Al een tijdje worstel ik met mijn rol. Zo leuk als ik het vorig jaar vond, zo onzeker en energievretend vind ik het dit jaar. Eerder had ik al mij gevoel van leegte aangegeven. Ook al merkte ik bij mijzelf ook wel een stijgend enthousiasme bij de wording van ons stuk (het wordt echt wat!), er bleef een onderliggend gevoel van onzekerheid over de rol, mijn diepgang en ‘ is dit het nu?’ hangen. Ik ga in tegenstelling tot vorig jaar moe in plaats van opgewekt naar huis. Dat was toch niet mijn idee achter een fijn avondje theater maken?!?!
Langer rondlopen met de twijfel is niet langer een optie. Het stuk wordt bond de jaarwisseling in compositie samengesteld. Als ik twijfel heb over het volbrengen van de produktie moet ik het nu zeggen.
Ik denk dat ik teveel zekerheid wil. Het is mijn eerste serieuze produktie. Voor ca de helft van de groep is de hele produktie ook een herhaling van het type reis dat eerder is gemaakt, met oom hier weer spannende en leuke vraagtekens. Voor mij leidde de twijfel en zoeken tot een ongezonde spanning, en uiteindelijk absence. Ik ben er wel met mijn hoofd, niet met mijn hart.
Terug naar huis van het avondje theater maken, leidde dan ook tot het besef dat ik een keuze moet maken voor presence. Als ik erbij wil blijven horen, zal ik een keuze moeten maken om ‘ het te laten gebeuren’, controle opzij te zetten en zien waar het uitkomt, Vertrouwen op het creatieve proces dat zich met mijn medespelers voltrekt, en appelleren aan feedback kernvragen stellen. Wat ook van mijn docenten en mijn medespeler mag ik vragen open te staan voor mijn gevoel van onzekerheid en onveiligheid, mijn hart.
Dit was niet de laatste wlog! Er komen er meer! Alleen niet gegarandeerd iedere week. Ik wil de ideeën uit de wlogs van afgelopen jaar benutten om te convergeren naar een model om proYESmanagemet kader te geven, zodat daar ook technieken en tools aan verbonden kunnen worden. Theater maken en faciliteren van workshops bieden daarvoor een mooie inspiratiebron. Afgelopen week heeft dat wel weer bewezen!