Of ik het 360 graden feedbackformulier even wilde invullen voor een collega. En ik dacht "mijn God het is weer zover". Het beoordelings- en beloningscircus is in de stad. Voor mij is het een plaag die te vergelijken is met verplicht kerstkaarten sturen aan mensen die je niet echt kent, de iets te natte jaarlijkse kus van collega’s op 2 januari, Sint-Maarten met rijen kinderen langs je voordeur zonder snoep in huis, zonder zin seks hebben met jouw partner die wel graag wil. En ja HR heeft toch een zin in beoordelen! Geen verzet aan te bieden. Dus stap ik ieder jaar plichtmatig in het KPI en beoordelingsbed. Blind onderteken ik het KPI-formulier waarin ieder jaar weer verlangd wordt allerlei beloften en plannen na te komen waarvan we vaak al binnen twee weken weten dat die situatie niet na te komen is. Dat blind ondertekenen is al een vorm van tegenstribbelen van mij. Ik zie de reactie van managers die zich gaan verontschuldigen ‘dat zij er ook mee opgescheept zitten’. Tja. Treurige beoordelingseks is het wel. Dat 360 graden formulier heb ik voor mijn collega ingevuld met de best gemeende sterke punten en 1 ontwikkelpunt. Ik had het formulier nog niet in drievoud getekend en verzegeld opgestuurd toen zij langs kwam. De trainee HR. Jong en..ja… erg veel zin in deze perioden van aankomende beoordelingen. Ze kwam langs om even te kijken hoe het gaat, om niet verrast te worden als straks de beoordelingsformulieren binnenkomen. Alvast even voorpret en voorproeven. Hoe gaat het met de mensen in jouw team? Ik zuchtte diep toen ze de vraag stelde. Gauw haastte zij zich om te zeggen dat ze niets dan fijne geluiden van de mensen uit mijn team hoorde. In bilaatjes zeggen zij zich prettig te voelen in het team en goed aan hun vakontwikkeling te kunnen werken. Waarom ze dan van mij wilde weten hoe het met het team gaat? Omdat….ze de mensen niet kon vertrouwen in haar gesprek. Omdat er enkele situaties in het verleden zijn geweest waarin mensen faken dat het goed gaat. Geen vertrouwen. Faken en beoordelingseks….hmmm. Ik leg haar uit dat ik als agile coach dit team begeleid naar meer samen verantwoordelijk zijn voor het opleveren van werk en de positieve condities waaronder dit werk voortgebracht kan worden. Daar hoort ontwikkelen van een dieper en transparanter geven van feedback bij. Gedurende het hele jaar voeren we goede echte gesprekken. Samen kussen we een teamprofiel en teampurpose tot leven kussen en observeren, reflecteren en leren we. En ik vertelde haar dat ik (en de product owner naast mij knikte heftig mee) haar niet gaan vertellen wat ik vind van een ander in het team, zonder dat die persoonerbij zit. Want dan zou ik mij buiten dit autonome team plaatsen, alsof ik hiërarchisch iets te zeggen heb over hen. Dus wat deed ik? Ik keek diep in de beoordelingsbeluste ogen. Draaide mij om, knipte het nachtlampje uit en zei "welterusten”. Bij wijze van spreken. Begrijp mij goed: ik neem de ontwikkeling van mijzelf en anderen bloedserieus. Dat doe ik niet ter gelegenheid van het jaarlijkse beoordelingcircus. Ik vind ontwikkeling belangrijk omdat het de enige manier is om de potentie die we hebben te benutten en vooruit te denken. Ik bouw aan wederzijds vertrouwen en faciliteer veranderen vanuit wat er nu is. Terwijl ik deze blurr schrijf kom ik net terug van de 2nd Global Conference on Positive Change https://globalpositivechange.org/ . Het waren twee fantastische dagen waarin uitgaan wat er is en positief gewaardeerd kan worden in alles centraal staat. Ik heb geleerd wat ik allemaal aan waardevols in mij heb en ook welke volgende stappen ik wil zetten. Eén wil er alvast wel verklappen: kunst. Het benutten van kunst om ons (mij) te gidsen in onzekere onduidelijke fuzzy omstandigheden. Dat improvisatieheater de afgelopen dagen zo vaak is genoemd en gebruikt, maakt mij extra gelukkig 😊. En de belangrijkste les: ik ben daar thuis. Bij deze beweging van punitiviteit en geloof in het vermogen van mensen komt ‘my sense of purpose en belonging’ tot leven. Terugkomend op het gesprek met de trainee van HR. Ik deed het nachtlampje weer aan, draaide mij om en ging het gesprek aan. We hebben samen een nieuwe stap gezet: het team doet een evalautieronde van elkaar en met elkaar op papier en in een evaluatiebijeenkomst wordt zij uitgenodigd om deel te nemen aan het evaluatiegesprek, met een focus op sterkten en eventuele ontwikkelpunten. We proberen iets uit wat neigt naar humanising resources. Het strakke afrekenen zonder diepgaand gesprek verminderen en het open gesprek over wie je bent, wat je kunt en wat je verder wilt vermeerderen, gekoppeld aan de purpose van het team en jou zelf, Humanising resources. Eén mooie insteek. Er is veel werk te doen, ook in het dealen met – in mijn beeld – lelijke krachten die energie slurpend en negatief zijn, zoals het beoordelingscircus. Wat te doen? Ik omarm ook deze lelijkheid. Ik ga aan de slag om ook mijn beoordeling formulieren met feedback in orde te maken. Het is een fact of life dat ik niet 1-2-3 kan veranderen. Even kijken waar de viagra ook alweer ligt. Dan kan ik over pak hem beet 30 minuten voldoende lust opbrengen om mijn beoordeling klaar te maken. Lekker. I kicked the habit (I kicked the habit) Shed my skin (Shed my skin) This is the new stuff (This is the new stuff) I go dancing in, (We could go dancing in) Oh won't you show for me (Show for me) I will show for you (Show for you) Show for me (Show for me), I will show for you Sledgehammer, Peter Gabriel