Wat is een beter passend eindejaarsbericht dan een over hoop en verlichting, wanneer de toekomst onzeker is?
Het woord crisis is toch wel het woord van 2022.. Wat in de wereld is er niet aangeduid als een crisis? Het zijn chaotische tijden met complexe vraagstukken. In mijn dagelijks werk vertalen maatschappelijke spanningen zich naar gedoe over personeel, kwaliteit en budget. Mijn team en collega's ervaren grote druk om het werk aan te kunnen. Irritaties en spanningen zijn haast niet te vermijden. De rust in de kop bewaren, ondertussen open blijven staan tot de ander en de goede dingen goed blijven doen, is een dagelijkse uitdaging op het werk. En ik? Ik ben ook niet van steen en merk dat ik meer dan voorheen even een stap terug doe voor mijzelf, voor mijn team en voor de afdelingen waarvoor zij werken.
Niks hier en nu, maar juist het verleden op een positieve manier oproepen en herbeleven.
Inge, mijn vrouw, is voor mij een bron van inspiratie in deze turbulente tijden. Ik doel dan op de manier waarop zij omgaat met haar chronisch ziek zijn. Dit eindejaarsbericht is in het bijzonder gericht aan de mensen die zich af en toe afvragen hoe hun ziekte zich ontwikkelt en aan de mensen die zich afvragen hoe het verder moet met de zorg voor hun kind, hun partner, hun moeder, hun vader, hun vriend(in), jouw ….
Afgelopen jaar was een ronduit slecht jaar voor Inge. Griep, longontsteking en Corona hebben haar toch al verzwakte lichaam geteisterd. En wat in haar geval weg is aan functioneren, komt nooit meer terug. Het was moeilijk voor haar de lichtpuntjes te blijven zien. Een geplande viering van ons 40 jaar samen zijn kon niet plaatsvinden. Haar verminderde conditie staat zulke gebeurtenissen steeds meer in de weg. Vaak tegen beter weten in hield zij vast aan wat nog wel kan en stond zij het verlies te ervaren van wat niet meer is. In haar positief realistische houding is Inge voor mij een ;lichtend voorbeeld.
Er bij kunnen blijven als het slechter gaat, ging gepaard met machteloosheid. Niets anders kunnen doen dan bij haar zijn. Ook als leidinggevende is die niet-actieve houding vaak het meest waardevolle wat ik kan doen als de spanning toeneemt. Gewoon er zijn.
Mij bleek het dan goed te doen om te mijmeren over ons verleden en stil te staan bij wat ons in de afgelopen 40 jaar zoal heeft samengebracht. Niks hier en nu, maar juist het verleden op een positieve manier oproepen en herbeleven. Zo kwam het dat ik een boekje Samengebracht 1982 - 2022 voor ons zelf en directe naasten schreef, als poging om licht te geven aan 2022 (zie bijgevoegde de digitale editie voor geïnteresseerden). Misschien moeten we op het werk ook meer mijmeren over wat het goed ging en gaat en wat ons samenbrengt?
Hoe nu verder? Ook in 2023 zullen Inge en ik op zoek blijven naar de lichtpuntjes. Want zeg nou zelf: wat kunnen we anders............
Voor iedereen een licht en hoopvol 2023!!
Comments