September
​
September is de mooiste maand. September is de maand van mooie kleuren en oogsten. De maand waarin de temperaturen nog steeds zeer aangenaam zijn, de herfst zachtjes nadert. September is de maand van een nieuw begin.
In september 1975 startte ik in de brugklas HAVO /VWO, in Schiedam.
als zoon van een vrachtwagenchauffeur verwachtte IK MAVO. Naar aanleiding van de CITO toetsen zei mijn leraar: “Gefeliciteerd jongen, je kunt naar het VWO...”.
September 1982. Nadat ik eerst - zoals zo velen - met Interrail via omzwervingen een retourtje Griekenland per trein had gereisd, startte ik samen met Inge aan de Technische Hogeschool Twente de studie Toegepaste Onderwijskunde. En werd Inge mijn liefde. Met haar zal ik de rest van mijn leven delen.
In september 1988 nam ik mijn diploma Toegepaste Onderwijskunde in ontvangst. Ik had tijdens de studie voor onderwijsorganisatie gekozen. Fusies in het voortgezet onderwijs en dan met name het leiderschap van directies in die fusie hadden mijn belangstelling. Ik hanteerde daarbij de actorbenadering. Wel even wat anders dan de systeembenadering voor het ontwikkelen van lesmateriaal.
Inge en ik hadden inmiddels twee kinderen: Vreni (1986) en Jalmar (1987). In september 1988 trouwden we.
September 1990 werkte ik drie maanden bij de Vereniging Informatieverwerking Ziekenhuizen, toen deze definitief over ging in RAET Ziekenhuis Informatiesystemen. Vanaf dat moment heb ik eerst als opleidingscoördinator en daarna als systeemadviseur mij toegelegd op de implementatie en instructie van systemen in ziekenhuizen. Na vijf jaar had ik vanuit de begeleiding van implementaties zoveel ondersteunende systemen gezien, dat ik een groot deel van de ondersteunende processen van ziekenhuizen goed heb leren kennen.
Leren en veranderen bleef boeien. Ik gaf les aan Nederlandstalige analfabeten in de avonduren. En mijn collega’s kwamen af en toe in een klasje dat ik organiseerde: trainingen instructievaardigheid, meerdaagse communicatietrainingen en het organiseren van OR-trainingen.
De kinderen groeiden op. En Inge werd ziek: de vermoeidheid waar zij zo’n last van had, bleek Multiple Sclerose te zijn.
In september 1996 ging RAET na een overname over in Hiscom, naderhand Torex-Hiscom, en nog later iSOFT. In die periode heb ik een uitstapje naar de commercie gedaan als accountmanager. Vervolgens heb ik een ‘opleidingswinkeltje' opgezet om uiteindelijk thuis te komen in de rol die mij het best past: projectleider. Dat was in 1999. Vanaf die tijd werd de rol van projectleider meer en meer een gewoon verschijnsel in de zorg. Voor die tijd bestond die rol niet of nauwelijks.
In september 2003 organiseerde ik een bijeenkomst voor de complete projectorganisatie van het project ZIS-RITS. In dit projecten werden de systemen van een kleiner fuserend ziekenhuis met frisse tegenzin geïntegreerd in dat van het grotere ziekenhuis. Ik markeer dat moment wel als de belangrijkste in de onderkenning van proYESmanagement.
​
In de periode daarvoor werden een aantal projectmedewerkers geconfronteerd met burnout- en hartklachten. Als projectleider ervoer ik een ongekende weerstand en emotie. Wat nog onmogelijk leek, lukte toch na die dialoog op 4 september. Puur op wilskracht en omdat de mensen over hun weerstand heen konden stappen, konden we in december over op het andere systeem. Een grotere prestatie voor wat mensen samen voor elkaar kunnen krijgen, heb ik niet meer ervaren.
​
In september 2006 had ik de smaak van het werk als intern projectleider te vaak geproefd en werd het tijd voor vertrek. De twee jaren daarvoor was ik als intern projectleider in twee ziekenhuizen werkzaam geweest om de patiëntenlogistiek te verbeteren. In september 2006 startte ik met de opleiding Implementation & Changemanagement aan de Open Universiteit. Mijn leven zoals ik dat als projectleider kende, was in één klap veranderd. De ontwerpaanpak, de planaanpak, de geplande verandering: ik kon daar niet langer meer 100% mee uit de voeten. Dankjewel Thijs Homan! Het leven daarvoor was zo simpel. Maar stukken minder boeiend!
Ik nam met pijn in het hart afscheid van het clubje waar ik 17 jaar had gewerkt.
In maart 2007 startte ik bij Capgemini, om onafhankelijk van een ICT leverancier mijn rol als veranderaar in de zorg uit te gaan voeren. In maart 2007 begon ook mijn zoektocht naar het antwoord op de vraag ”wat doet u om er voor te zorgen dat u draagvlak krijgt en resultaat boekt?” En vraag die mij in mijn eerste intakegesprek werd gesteld, en waar ik op deze website nog steeds mee bezig ben een antwoord op te vinden.
​
Vreni en Jalmar startten met hun studie. Inge en ik verhuisden naar een aangepaste woning, geschikt voor een rolstoel.
​
In september 2009 nam ik afscheid van Antonius Ziekenhuis Sneek, waar ik de ontwikkeling van een EPD had geïntroduceerd. De belangrijkste concepten die ik daar heb leren toepassen, waren de concepten die ik ontleend had aan Managing Successful Programmes. Die vulde ik aan met de lessen van Thijs Homan, met name het voeren van de dialoog over de zin en onzin van een EPD. Zo introduceerde ik het Café EPD als één van de instrumenten . De kers op de slagroomtaart was het Café EPD van september 2009, toen duidelijk bleek dat het ziekenhuis, geheel op eigen energie en kracht, de volgende stap zou gaan zetten in een EPD/ZIS migratie.
​
In september 2011 werkte ik inmiddels al weer anderhalf jaar in een topklinisch ziekenhuis MCL om deze te helpen bij de implementatie van een basisdossier (EPD). Door de omvang en organisatorische dynamiek heb ik daar de complexiteit van EPD implementaties pas echt leren kennen.Ter gelegenheid van het afscheid heb ik mijn ervaringen en lessen beschreven in een boekje.
​
​
​
​
​
​
​
​
In het voorjaar van 2012 heb ik met collega’s Capgemini en medewerkers in het project de cursus ‘ EPD implementatie als complexe verandering’ vorm gegeven. Daarin heb ik een eerste uitwerking van de rol van proYESmanager toegelicht.
September 2012. Op 21 september waren Inge en ik 30 jaar samen.